هشدار به دیکتاتور ایران!
نوشتاری بسیار مهم از سردار حسین علایی در نقد نظام و رهبری
نوشتاری بسیار مهم از سردار حسین علایی در نقد نظام و رهبری
تاریخ انتشار: ۱۹ دی ۱۳۹۰
قیام ۱۹ دی از نگاهی دیگر!
حسین علایی
روز ۱۹ دی‌ماه سال ۱۳۵۶ سرآغاز قیامی مردمی و
فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند و به نظام سلطانی
۲۵۰۰ ساله در ایران پایان دهد. اما این ماجرا خیلی ساده شروع شد و بهانه آن را خود
حکومت فراهم کرد. در روز ۱۷ دی‌ماه روزنامه اطلاعات، که توسط یک سناتور مورد
اعتماد اداره می‌شد، مقاله‌ای را با عنوان «ارتجاع سرخ و سیاه» علیه آیت‌الله
خمینی که توسط شاه به عراق تبعید شده بود به چاپ رساند. چاپ این مقاله مورد اعتراض
طلاب حوزه علمیه قم قرار گرفت و من که خود در آنجا بودم به اتفاق تعدادی از طلاب
به درب منزل تعدادی از اساتید حوزه علمیه قم مراجعه کردیم تا آنها به درج یک طرفه
مقاله توهین‌آمیز علیه شخصیت محبوب مردم اعتراض کنند. این رفت و آمد به درب خانه
علمای قم دو روز به طول انجامید و حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی
به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد و تعداد 6 نفر از طلاب و معترضین را
کشت و عده‌ای را نیز مجروح کرد. رفتار غلط مأمورین امنیتی شاه، نارضایتی مردم از
حکومت سلطنتی را به اوج رسانید و به استمرار آن کمک کرد. چنین رفتاری موجب شد تا
چهلم‌ها در ایران به راه بیفتد و رژیم شاه ظرف یک سال بیش از ۲۰۰۰ نفر از مردم
معترض را در خیابان‌های شهرهای مختلف بکشد. ولی هرچه بر کشته‌های خیابانی و
بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی
کاسته می‌شد. تا قبل از این حوادث، مردم مستقیماً شاه را خطاب مخالفت‌های خود قرار
نمی‌دادند و سعی می‌کردند تا انتقادات را متوجه نبود آزادی بیان در کشور، فقدان
آزادی‌های سیاسی و رفتار بد مأمورین دولتی به ویژه عناصر گارد شاهنشاهی و در نهایت
دولت وقت بکنند. اما تداوم رفتارهای خشن حکومت و سرکوب شدید اعتراضات باعث شد که
مردم لبه تیز مخالفت‌های خود را متوجه شخص شاه بکنند و خواستار تغییر اساسی در
نظام حاکم شوند. نامه‌نگاری‌ها به شاه شروع شد و او به حق عامل همه نابسامانی‌های
کشور اعلام شد. این روند ادامه یافت تا آن که مردم، آزادی و نجات خود را در برپایی
جمهوری اسلامی دیدند تا هم از حکومت یک شخص به صورت مادام العمر جلوگیری کنند و هم
مردم با انتخابات آزاد بر سرنوشت خود حاکم باشند و هم حکومت برخاسته از متن فرهنگ
مردم که اسلام است باشد و تعارضی بین باورهای مردم و أعمال حاکمیت نباشد. به هر
حال، شاه به سرکوب‌ها و توسعه اختناق ادامه داد تا با رهبری امام خمینی همه مردم
علیه وی بسیج شدند و او برای نجات جان خود و خانواده‌اش مجبور به فرار از کشوری شد
که خود را صاحب آن می‌دانست.
به نظر می‌رسد احتمالاً سؤالات زیر پس از فرار برای شاه مطرح شده باشد که می‌تواند برای سایرین، تجربه‌ای مهم و عبرت‌آموز باشد:
به نظر می‌رسد احتمالاً سؤالات زیر پس از فرار برای شاه مطرح شده باشد که می‌تواند برای سایرین، تجربه‌ای مهم و عبرت‌آموز باشد:
۱- اگر در واکنش به حضور مردم در مجالس ترحیم
فرزند امام خمینی سعه صدر به خرج می‌دادم و با مقاله توهین‌آمیز، که نویسنده آن
داریوش همایون وزیر اطلاعاتم با اسم مستعار بود، مردم را تحریک نمی‌کردم، بهتر
نبود؟
۲-
اگر پس از انتشار مقاله در روزنامه حکومتی، اجازه پاسخ به آن مقاله را در همان
روزنامه می‌دادم، حکومتم دوام بیش‌تری نمی‌یافت؟
۳-
اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به
اردوکشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسأله خاتمه نمی‌یافت؟
۴-
اگر به مأمورین دستور می‌دادم که به تظاهرکنندگان تیراندازی نکنند و هوشمندانه و
با تدبیر آنها را آرام کنند، نتیجه بهتری نمی‌گرفتم؟
۵-
آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان و تبعید تعدادی دیگر به
سایر شهرهای دوردست و زندانی کردن فعالین سیاسی، باب گفتگو و مراوده با آنها را
باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟
۶-
اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند، به شعور جمعی
آنها توهین نمی‌کردم، حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟
۷-
آیا اگر به جای متهم کردن مخالفین خودم به اقدام علیه امنیت کشور، وجود مخالف را
می‌پذیرفتم و حتی آن را قانونی تلقی می‌کردم و برای آنها حق قائل بودم، نمی‌توانستم
بیش‌تر بر مسند قدرت باقی بمانم؟
طبیعی است که دیکتاتورها برای خود حق ابدی حاکم
بودن بر مردم قائل هستند و در زمانی که در کاخ سلطنت، با همراهان متملق و چاپلوس
احاطه شده‌اند، فرصت طرح این سؤالات را ندارند و زمانی به فکر می‌افتند که مثل
قذافی پس از موش و حشره خواندن مخالفین، مجبور شوند فرار را بر مقاومت و ایستاده
مردن، ترجیح دهند. «فاعتبروا یا أولی الابصار!»
منبع: روزنامه «اطلاعات»، ۱۹ دی ۱۳۹۰، صفحه ۲ - وبسایت «خبرآنلاین»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
*** نظرات شما بلافاصله منتشر می‌گردد ***